Kto mnie zna, wie, że od dawien dawna zaczytuję się w romansach. Zaczynałam od lekkich powiastek, w których to bohaterowie po uszy w sobie zakochani bawili się w podchody, by koniec końców paść sobie w objęcia. Przerabiałam komedie romantyczne, przy których bawiłam się w najlepsze, ale sięgałam także po piękne historie, które rozczulały mnie do łez. Z czasem zaczęłam sięgać po coraz "trudniejsze" romanse, pełne druzgocącej fabuły - niespełnione miłości, zdrady, gwałty, molestowania, choroby, poronienia, wypadki i śmierci. Znam to wszystko już prawie na pamięć, ale moi ulubieni autorzy wciąż mnie zaskakują!
Skąd biorą się pomysły tych genialnych kobiet (zresztą mężczyzn również, bo nie tylko panie piszą romanse!) i jak oni to robią, że ich historie sprawiają, że nie jestem w stanie oderwać się od książki? Dlaczego, utożsamiam się z bohaterami i jak to działa, że wraz z upływem stron przeżywam drugie życie? Dlaczego zżywam się z postaciami i dlaczego płaczę, kiedy ich życie lega w gruzach? Jak to działa, że czuję się szczęśliwa i pełna energii, kiedy i oni są przepełnieni szczęściem? Dlaczego czuję to, co czują oni czują? To chyba zawsze pozostanie dla mnie zagadką, ale zagadką jest też to, dlaczego przenoszę książkowy świat do tego prawdziwego? Czyżbym nie potrafiła się wyplątać z sideł romantyzmu i zdjąć różowych okularów?
Pomyślicie pewnie, że naczytałam się romansideł, a teraz kuku bije mi do głowy. Być może macie rację.
Podobno życie pisze najlepsze scenariusze i czasami faktycznie tak jest. Czasami przytrafiają się nam historie, które spokojnie mogłyby zasługiwać na Oscara. Zazwyczaj jednak nasza codzienność przypruszona jest rutyną. Tymczasem sięgając po książkę, przenosimy się na chwilę w inny świat, jakby do innego wymiaru. Odpływamy i już nas nie ma, na godzinę, czasem dwie, trzy... Najlepsze jednak jest to, że wraz z zamknięciem papierowych stron, świadomość tego, co wydarzyło się na kartce pomiędzy słowami zostaje w naszej podświadomości. Chcąc nie chcąc obieramy jakieś stanowisko, przejmujemy cechy bohaterów, myślimy trochę jak oni i utożsamiamy się z nimi, a jest to zupełnie normalne, bo przecież bohater został wykreowany tak, żeby nam imponował swoją postawą, a także denerwował niektórymi swoimi zachowaniami. Głowna postać nie może być idealna. Powinna nam przypominać nas samych i w tym kryje się chyba sedno dobrej książki, ale to już inna sprawa...
Odbiegłam od tematu, ale wracając... Już tyle się oczytałam o tym jak wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju i niezwykle przystojny X kochał tę swoją przeciętną, ale dla niego najpiękniejszą, najseksowniejszą, najmądrzejszą i najzabawniejszą, trochę zwariowaną, o najładniejszych oczach na świecie i przekochanym uśmiechu Y. Przemaglowałam już tyle ich podrywów. Już tyle randek, pierwszych pocałunków i pierwszych razów. Za każdym razem poznawałam ich uczucia i widziałam oczami wyobraźni, jak X się o nią stara, jak walczy i zabiega. Widziałam jak Y pada w jego ramiona i jak z miłością wpuszcza go do swojego świata. Widziałam ich oboje pod prysznicem i byłam świadkiem każdej ich kłótni, która była przecież tylko po to, żeby mogli się pogodzić. Widziałam ich biegnących do siebie z otwartymi ramionami i tańczących w deszczu. Byłam świadkiem, jak ona płakała, a on wyklinał świat i bił pięściami w ścianę. Wiem, co myślał X i czułam to, co czuła Y. Wiem, co przeżywała, kiedy on ją dotykał, wiem co myślał on, kiedy poznawał jej ciało. Słyszałam jak wzdychali na swój widok i jak się wyzywali. Czułam jak pragnęli swoich rąk, swojego dotyku, swojego ciepla. Widziałam jak tęsknili i jak nie mogli bez siebie żyć. Jak odchodzą od siebie i wracają po latach. Jak cierpią z miłości, jak się martwią, jak spędzają bezsenne noce. Wiedziałam o czym myślą, choć nie było o tym napisane. Byłam świadkiem ich ukradkowych spojrzeń i niewinnych pocałunków. Widziałam jak za sobą przepadają, jak szaleją z miłości! Widziałam jak kochają się wbrew wszystkiemu i pomimo.
I wiecie co? Chciałabym być taką Y.
przez
Blokotka